"Elk team heeft een ander startpunt en elk mens andere knoppen"

Onze expert Samantha, al ruim 13 jaar bij ons en een doener pur sang. Een ervaren leidinggevende van HR-administraties en shared servicecentra. Over hoe het kan dat ze nog nooit iemand heeft hoeven laten gaan, waarom ze na één keer nooit meer getwijfeld heeft over interimmen en over een heftige gebeurtenis, die ze niet kon oplossen en haar uiteindelijk sterker en bewuster heeft gemaakt.

ALTIJD ZIN OM TE WERKEN ‘Ik zou niet precies weten hoeveel opdrachten het waren, maar mijn CV beslaat intussen heel wat pagina's. Mijn werk vind ik écht leuk. Natuurlijk heb ik wel eens een vervelende agenda, ben ik moe of heb ik een slechte nacht gehad, maar ik heb altijd zin om mijn dag te starten. Veel mensen die ik ken staan daar anders in. Ik zie, beleef en vier kleine successen. Als iemand in het team een kleine of grote ontwikkeling laat zien of ineens inziet wat we aan het bouwen zijn en ineens meteen goede suggestie komt, dat maakt me echt intens blij. Het draait nooit helemaal lekker als ik kom. Ik ga werken met wat er in dat team zit, start gewoon en ga bouwen. Heb nog nooit meegemaakt dat iemand niet meeging in de ontwikkeling die we als team of op individu hebben ingezet met elkaar. Afscheid van iemand nemen was gewoon nog nooit nodig.’

ACTIE IN DE TAXI ‘Elk team heeft een ander startpunt. Qua mensen, grootte, samenstelling in geslacht en leeftijden, lengte van dienstverbanden, een historie met leidinggevenden vóór mij. En: elk mens heeft andere knoppen. Dat vraagt steeds een andere aanpak. Hoe ga ik dit met hen voor elkaar krijgen? Ik ben laagdrempelig. Ga echt in gesprek, heb niet gelijk een oordeel. Ik informeer eerst hoe het voor ieder van hen is, hoe zij een en ander ervaren hebben. Vaak hoor je: “Ik ben al zolang bezig met X, het komt niet van de grond.” Hoe zit het en wie moet ik daarvoor hebben? Piet? Gaan we regelen. Omdat je van buitenaf komt, krijgt iets vaak vaart. Als ik erachter sta en denkt dat iets het beste is, ga ik gewoon doen. Bij Piet langs, vragen wat hij nodig heeft. Deuren zitten niet dicht. Omdat het dan lukt, merkt het team dat ik zeg wat ik doe en doe wat ik zeg. Ik ben altijd eerlijk. Alles start met verbinding maken. Ik ben persoonlijk, open, geef een stukje van mezelf wat de verbinding makkelijker maakt. Als ik het vertrouwen heb, ga ik verder bouwen. We maken altijd iets, we verbeteren iets. Ik heb zelf de kennis niet, die haal ik uit de mensen.’

VAN ONVEILIG NAAR VEILIG ‘Ik trof eens een team die een hele onveilige omgeving ervaarden bij hun vorige leidinggevende. Ik dook erin, ging met ze aan de slag en kwam erachter dat er juist veel kennis en talent in dat team zat. Ze hadden alleen een veilige omgeving nodig om dat te uiten. Naar mij, naar de organisatie, naar elkaar. Het ging echt om leren elkaar te vertrouwen en tot een mooie samenwerking te komen. Samen brainstormen, een proces beetpakken en gewoon beginnen. Het is super mooi om mee te maken als mensen weer opbloeien en vertrouwen in zichzelf krijgen. Door vertrouwen, veiligheid en mogelijkheden te geven. Wow, denk ik dan. Dat vind ik echt gaaf.’

BEWUST INTERIMMEN ‘Ik bouw een band op, maar voor mij is het normaal dat ik ergens kom en weer wegga. Het is tijdelijk, ik kan helemaal los en staat het weer dan mag een ander het stokje overnemen. Ik heb wel een paar jaar twijfels gehad over het werk als interimmen, ik zat in een fase dat ik openstond voor een vaste functie. Kreeg een baan aangeboden bij mijn toenmalige opdrachtgever, maar dacht meteen: nee, dit wil ik helemaal niet! Ik dácht dat ik behoefte had aan vastigheid, dat ik wist op welke plek ik zou zitten, dat het fijn was om niet iedere keer opnieuw de puzzel met je privéleven te moeten leggen. Die baan was een kwartier rijden, maar nee, dan zit ik er vast en is het hele leuke eraf. Zo kom je daar dan achter. Ik krijg gelijk de kriebels nu. Als interimmer ben je veel vrijer. Een opdrachtgever betaalt om de klus te klaren, hoé is secundair, als je maar zorgt dat het gedaan wordt. Het houdt me scherp, het is boeiend, wordt nooit saai. Daarna heb ik ook nooit meer getwijfeld. Ik geloof in dat expert DNA. We zijn allemaal puur, ik kan me ook niet anders voordoen dan ik ben. Ik doe op m'n werk exact hetzelfde als thuis en maak dezelfde grappen. (lachend) Op het werk lachen ze er dan wél om. De grootste kracht is jezelf blijven.’

GLAS HALFVOL ‘Ik heb ontzettend veel energie. Ik sta op en ik ga. En kan lang blijven gaan. Heel af en toe heb ik een avond dat ik echt moe ben of knallende koppijn heb. Dan ga ik vroeg naar bed, de volgende ochtend is het over en dan ga ik weer. Het is topsport met een gezin met vier kinderen thuis. Op alle vlakken wil ik op mijn best zijn, maar ik zou dat niet per se de lat hoog willen noemen. Wat is ‘hoog’? Dat is voor mij niet dat alles perfect moet lopen. Voor mij is ‘hoog’ het maximale naar mijn kunnen uit de dag halen, zakelijk en privé, een belangrijke graadmeter is dat iedereen in huis blij is en graag naar school gaat. Ik kijk altijd naar de dingen die leuk zijn, daar vlieg ik op. Echt zo'n glas halfvol type. Ik weet vaak niet eens meer wat er dan niet leuk was op een dag. Als kind had ik dat ook al. En dat oplossingsgerichte. Binnen een split-second weten wat ik moet doen om iets te fixen. Een handtekeningenactie voor de GGD op touw gezet toen mijn favoriete logopediste op school werd overgeplaatst. Ze bleef niet, dat was wel jammer, maar ik kijk dus naar wat er allemaal kan en sleep mensen daarin mee.’

ROUW ‘Vier jaar geleden zijn we ons toen derde kindje met zes maanden zwangerschap verloren doordat ik besmet raakte met de vijfde ziekte. Dan gebeurt er dus iets in je leven waar je geen oplossing voor hebt. Waar ik níks aan kon doen. Dat accepteren is, naast het kwijtraken van haar, het aller moeilijkste in mijn leven geweest. Het enige dat ik kon doen, was zorgen dat het voor de toen nog twee andere kinderen zo goed mogelijk verliep. Die focus hielp me er doorheen. Veel rust, veel ritme, veel praten. Doen we nog dagelijks. Ik hoop dat ze later zeggen dat we het goed gedaan hebben. Er is geen boekje voor hoe je rouw moet aanpakken. Eenvoudige dingen als boodschappen doen werden heel complex. Je kon nog beter een openhartoperatie ondergaan dan even naar de supermarkt. Ik wist niet wie ik zou treffen, of iemand dan met me wilde praten, of niet, of een blokje om gingen lopen als ze me zagen. Dat eerste moment dat je iemand tegenkomt is gewoon gek. Voor zover ik kon heb ik daar dan weer de regie in gepakt. Alle buurvrouwen in één keer in mijn woonkamer om ons verhaal te vertellen. Dan had ik dat gehad.’

IK BEN ER WEER ‘Hoe diep je kan zinken is een levensles geweest. Zo diep hoop ik ook nooit meer te komen, maar als ik kijk waar ik nu sta: ik ben er sterker uitgekomen. Dat geeft me een gevoel van trots. Destijds dacht ik echt dat ik nooit meer mezelf zou worden. Je ziet echt geen weg. Maar mijn kern verandert niet, ik ben er weer. Ik heb het echt weer leuk en kan lachen en grapjes maken. Ik kon het niet oplossen, maar voor andere mensen wel helpen voorkomen. Dus ben er veel over gaan vertellen, zodat het een ander niet overkomt. Ik ben heel persoonlijk, dit ben ik en dit hoort bij mij. Ik heb vijf kinderen, waarvan vier thuis. Het maakt je kwetsbaar en ik geniet nog meer van wat er is, omdat het morgen anders kan zijn.’