"Als we scherp maken wat het échte probleem is, komen we ergens"

Onze expert Raquel. Deed vier opdrachten achter elkaar bij één opdrachtgever en nu twee tegelijk. En een studie erbij. Een bommetje temperament zoals ze zelf zegt, over haar aanpak in veranderingstrajecten, haar strakke planning en moeilijkste opdracht.

PROBLEMEN OPLOSSEN ‘De rode draad in mijn opdrachten is verandering, cultuur, coaching en resultaat. Ik heb het nodig om impact te kunnen maken. Ben niet de beste in op de winkel passen of ‘iets doen om het doen’. Mensen moeten wel wíllen. Ik vraag altijd naar het waarom. Mensen willen namelijk wel veranderen, maar niet veranderd wórden omdat het moet. Een cultuurverandering “moeten” omdat we dat nu eenmaal hebben afgesproken, is geen reden. Dan zeg ik letterlijk: dan ga ik dus niks doen. Als we geen probleem hebben, hoeven we het niet op te lossen. Ik probeer daarmee inzichtelijk te maken dat een cultuurverandering geen wassen neus is. Het betekent iets, je gaat op diep niveau met mensen aan de slag en beweging en onrust creëren. In eerste MT-sessies focus ik me altijd op wat het daadwerkelijke probleem is. Als we scherp weten te maken wat het échte probleem is, komen we ergens.’

TEMPERAMENTVOLLE VERBINDER ‘Ik heb een wat maf profiel: rood en blauw. Ben soms een bommetje temperament én ik kan goed structureren. Ik begin met observeren en benoemen wat ik zie. Dan moet ik mezelf tegenhouden niet meteen in de actiestand te gaan. Blijven benoemen, vragen en doorvragen, tot de ander zelf tot de conclusie komt. Dan kan ik aan de slag met zo'n MT. Wat betekent dit? “Volgens mij vind jij het spannend en ben jij een beetje boos?” Dan gebeurt er van alles. Ik ben goed in mensen met elkaar verbinden. Een connectie tussen twee managementlagen creëren, hen helpen één team te worden, samen verantwoordelijk zijn voor hun mensen, als ik dat terugzie vind ik dat heel mooi. Of als ik in verschillende meetings op verschillende niveaus terminologie terug hoor die ik in sessies heb gebruikt, als mensen opener durven zijn, medewerkers die zelf vragen om coaching. Ik word ook blij van het opleveren van iets heel ‘blauws’, bijvoorbeeld een formatieplan proces. Waarmee de organisatie een tool in handen heeft om te kunnen sturen, waar alle HR-thema's aan vast hangen. Zo'n formatieplan vinden leidinggevenden vaak helemaal niet leuk, die ‘moeten ineens van alles van HR’ en hebben soms het gevoel hun regie kwijt te zijn, daar moet je dan ook aandacht aan besteden in de communicatie. Dat blijkt soms nog meer het issue te zijn dan het plan op zich. Ik lever iets op waarvan ik weet dat ze het over een paar jaar, hopelijk nóg verder doorontwikkeld, nog gebruiken. Ik wil niet die interimmer zijn die alleen maar roept vanaf de zijlijn of de interim opdracht doet en weer gaat. Ik moet iets hebben met het bedrijf en de mensen, anders kan ik niet werken.’

OP HET RANDJE IN DE CIRKEL ‘Voor ik begon met interimmen maakte ik, en meerdere mensen met mij, me zorgen over of ik er wel tegen zou kunnen om niet echt onderdeel van een team te zijn. Dat blijkt nu na een aantal jaar dus juíst te zijn wat ik zo ontzettend fijn vind. Ik voel me betrokken bij het bedrijf, bij het team, maar sta er gevoelsmatig ver genoeg vandaan om te kunnen adviseren over wat ik denk dat het beste is. Ik ga minder mee in de gekte en zaken waar iedereen last van heeft. Sta binnen de cirkel, maar soms bewust op het randje.’

GAAN VOOR RESULTAAT ‘Ik heb de afgelopen jaren geleerd om af te stemmen op wat een ander nodig heeft, me aan te passen aan de mensen waar ik mee werk. Persoonlijke coaching liet me inzien waar mijn kracht ligt en dat het soms ook goed is bewust op de achtergrond te gaan staan. Ik haal m’n resultaten, leer weer hoe andere organisaties en mensen in elkaar zitten, dat vind ik leuk. Soms is het ingewikkeld. Ik heb een hoog tempo. Denk, schakel en werk snel, doe vijf kwartier in een uur. Dus denk vaak: ja, maar als we dit en dat nou even doen, kunnen we zes keer sneller. Ik hou erg van resultaatverplichting, niet van inspanningsverplichting. Afspraak is afspraak. Ik kan er niet goed tegen als mensen hun verantwoordelijkheid niet nemen. Ben niet snel meer onder de indruk van stevige discussies of spannende zaken die spelen.
Nu klink ik heel bejaard, maar tien jaar geleden benoemde ik dingen te snel. Door ervaring en opgedane lessen ben ik nu veel meer van de timing. Het gebeurt me zelden dat ik iets erin gooi waarvan ik achteraf inzie dat ik er mee had moeten wachten. Op een gegeven moment moet je gewoon wat ouder zijn om het spel relaxed te kunnen spelen. De volgende opdracht mag er eentje zijn in een eindverantwoordelijke rol, of weer een grote reorganisatie of veranderopdracht die ik kan afmaken.’

STRAKKE PLANNING ‘Op dit moment doe ik twee opdrachten naast elkaar en een volledige studie Rechten waar twintig uur per week voor staat. En sport ik vijf keer in de week. En heb ik een partner, twee kinderen, twee honden, een paard en nog wat andere beesten in de veestapel. Toen de kinderen op school zaten deed ik ook vrijwilligerswerk, zat ik in commissies en ouderraad etc. Ik kan veel aan, maar moet ook strak plannen met de beperkte tijd die ik heb. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, creëer ik bewust momenten van afschakelen, door te lezen of naar de sauna te gaan. De telefoon(s) in het kluisje en de hele dag niet bereikbaar zijn. Dat had ik jaren geleden nóóit gedaan, ik heb wel geleerd mijn prioriteiten anders te leggen. Maar, zoals een vriendin me laatst zei, ik sta nooit uit. Want ook die vrije tijd plan ik dus heel bewust.’

MOEILIJKSTE OPDRACHT ‘Ik ben niet zo snel onder de indruk, maar als er iets met mijn kinderen is, raak ik uit balans. Volledig. Het moederschap vind ik het allermooiste wat er is, maar geen enkele opdracht op het werk kan opwegen tegen hoe moeilijk het is om ouder te zijn. Hoe groter ze worden, hoe groter het is. Ik wil alles dus heel goed doen, maar het ouderschap kun je niet plannen en regelen hè.’