Wanneer een scherm het menselijke contact filtert

“Het is die mevrouw die altijd van die kleurige panty’s draagt. En haar panty’s matchen zo mooi met de rest van haar kleding.” Ik keek haar, de klassenvertegenwoordiger van een eerstejaarsklas, geschrokken aan. Ik had werkelijk geen idee. Terwijl mijn pen bleef zweven boven mijn kladblok en ik in gedachten koortsachtig al mijn docenten langsging die mogelijkerwijs kleurrijke panty’s dragen (mijn brein schakelt automatisch naar een totaalplaatje, dus ja, ook de mannelijke docenten werden gescand), pakte zij haar mobiel (‘ik kijk wel even op het rooster‘). Binnen een paar seconden had ze de naam van de betreffende docent alsnog te pakken.

We zaten op mijn werkkamer, de zon viel door de ramen naar binnen, we zaten aan de thee. We hadden de tijd want zij drentelde al vroeg voor mijn deur en ik had haar alvast binnengelaten. “Ik ben altijd vroeg op, want ik zorg voor mijn oma, en ook voor mijn 2 broertjes, want mijn ouders zijn gescheiden en mijn moeder kijkt toch niet naar me om. Maar dat geeft niet, want zo word je vroeg volwassenen. En daardoor ben ik een goede klassenvertegenwoordiger. Ik ben wat ouder en kijk er wat anders tegenaan.”

De docent met de kleurig panty’s was voor haar en de rest van de klas hét voorbeeld van een fijne docent: streng maar empathisch, met een goed gevoel voor wat er nog meer speelt bij een student. En dat is nodig: “Wij hebben een fijne klas, de meesten hebben een rugzakje, maar daar praten wij onderling niet over”. Zij had zich goed voorbereid, en in een uur had zij snel en systematisch alle punten behandeld die zij van haar klasgenoten had meegekregen. Ik luisterde, stelde vervolgvragen en schreef mijn kladblokje vol.

De gesprekken met alle klassenvertegenwoordigers gaven mij inzicht in wat er goed gaat, en wat er beter kan. De aandachtspunten besprak ik in mijn team en leidden tot bewustwording en concrete verbeteracties. Maar de laagdrempeligheid naar mij als opleidingsmanager was de grootste opbrengst van de gesprekken met klassenvertegenwoordigers. Het praatje op de gang, de vreugde, ruzies en verdriet, het harde praten en lachen voor mijn deur en soms simpelweg stoom afblazen: “Mevrouw, ik wil een andere praktijkbegeleider en ik weet al wie; kunt u dat even regelen voor mij?" In een tweedejaarsklas was er ruzie ontstaan, twee kampen, zichtbaar in de tafelbezetting in het lokaal, hoorbaar op het schoolplein en de scheldpartijen waren te lezen in de groepsapp van de klas:

“Mevrouw, het gaat nu weer beter in de klas, wij moeten weer eens bijpraten, kan ik volgende week bij u langskomen?”.

En toen gingen we online

Na 2 weken benaderde ik de klassenvertegenwoordigers met de vraag hoe zij het online leren en begeleiden tot dan toe hadden ervaren. Binnen enkele dagen ploften de reacties in mijn mailbox. Ze hadden er flink werk van gemaakt. Van systematische overzichten per vak, tot enquêtes die ze zelf hadden uitgezet, uitgebreide vertellingen maar ook een kernachtige reactie in drie zinnen. Elke reactie was waardevol. De aandachtspunten waren nu van een andere orde. Wifi, laptops, oortjes, zorgtaken, privacy (“Waarom moet die camera altijd aan”?), en de geluidskwaliteit (“Mevrouw, mijn buurman is aan ‘t schuren in z’n huis dus als ik nu ga praten, hoort u dat pokke-geluid ook.”) 

De klassenvertegenwoordigers waren ook scheutig in hun complimenten. Zo werd een uitgebreide feedback afgesloten met: “Graag wil ik afsluiten met een pluim. Dat de school zo snel en vlot heeft gereageerd op de omstandigheden. Dat wij als leerlingen binnen drie dagen al wisten waar we aan toe waren. Superfijn was dat.”

Eén klassenvertegenwoordiger had kennelijk een vooruitziende blik. Zij sprak de hoop uit dat wij elkaar nog eens zouden zien voor een goed gesprek.

Dat dit waarschijnlijk niet meer zal gebeuren drong pas in deze meivakantie goed tot me door…