Thuiswerken met brulkikkers, je kent het wel...

Het was op een willekeurige dag in september. De zon scheen, het was prachtig weer. Die dag werkte ik thuis. Naarmate de middag vorderde druppelde mijn drie kinderen één voor één binnen van school. Vriendjes, vriendinnetjes gingen in en uit terwijl ik mij probeerde te concentreren op mijn lees- en mailwerk. Hmmm… dat lukte niet heel goed meer. Het was een prima werkdag geweest dus ik besloot mijn aandacht naar mijn opgespaarde belletjes te verleggen. Oordopjes in en aan de wandel, zoals altijd. Je wilt tenslotte ook aan je stappen komen om je fitbit tevreden te houden…

De achtertuin bleek een oase van rust. Ik maakte mijn rondjes en concentreerde mij op het eerste telefoongesprek. De zon deed zijn werk en stuurde me naar mijn loungebank achterin de tuin, een heerlijk plekje in de schaduw. Ik ging zitten. Aan de telefoon een erg interessant gesprek met een lid van een College van Bestuur, ik noem hem even Peter voor het gemak. Sparren over inhoud, zijn uitdagingen en een kijkje achter de ‘onderwijsschermen’ tijdens deze coronatijden gaf me veel inzicht. Minuten gingen voorbij waarin ik de ene na de andere vraag stelde en geboeid aanhoorde waar zijn behoefte en vragen lagen.

Net toen ik een volgende vraag wilde stellen registreerde mijn brein een schim in mijn linker ooghoek. “Focus op het gesprek Jorrit” hoorde ik mijzelf denken terwijl ik probeerde te blijven luisteren. De schim verdween niet en trok mijn aandacht. Niet alleen bleek een buurvrouw van twee tuinen verder (!) zomaar mijn tuin in te zijn gelopen, ik zag haar lippen bewegen en constateerde dat ze ook nog tegen me aan het praten was! Ik noem haar even Marjan. Ze had last van mijn gesprek! “Ok Jorrit, wat gebeurt hier”. Telefoongesprek, belangrijke gesprekspartner Peter. Buurvrouw Marjan, totaal geen belangrijke gesprekspartner. “Ze moet mijn tuin uit, wat doet ze hier?!”.

Ik excuseerde me bij Peter aan de telefoon en verzocht Marjan vriendelijk doch dwingend mijn tuin uit te gaan. En ook te stoppen met tegen me te (blijven!) praten. Ik realiseerde me tegelijkertijd ook nog dat ik oortjes in had en Peter letterlijk alles meekreeg! “Lekker handig Jorrit”, dacht ik nog inmiddels enigszins verbouwereerd wat hier nu toch gebeurde.

Verbaasd over mijzelf vervolgde ik het telefoongesprek in mijn schuurtje wat aanvoelde als een magnetron. Ik wilde de buurvrouw ten slotte niet verder gerieven met mijn gesprek zei mijn systeem me. Ingeklemd tussen enkele puberfietsen met die plastic kratten voorop, je kent ze wel, luisterde ik naar Peter. Een irritant stuur prikte in mijn nieren, mijn linkervoet bevond zich in een kattenbak en mijn scheenbeen had ik inmiddels opengehaald aan een spatbord. Het weerhield me niet de strategische koers en de politieke verhoudingen binnen de Hogeschool van Peter verder tot me te nemen. Daarna rondde ik het gesprek af.

Ik nam weer plaats op mijn loungebank. Telefoongesprek afgerond, oordopjes uit. Ik staarde in de Blauwe Regen aan de pergola, of Blauwe Druif, of Witte Regen, dat vergeet ik altijd. Wat is hier nou gebeurd? Langzaam voelde ik toch enige frustratie opborrelen. Alsof ik de hele dag in mijn tuin sta te schreeuwen? Het was notabene het eerste belletje die dag in mijn tuin! En sinds wanneer loop je tegenwoordig ongevraagd iemands tuin binnen? Of begin je vervolgens ook nog gewoon plompverloren te praten tegen iemand waarvan je ziet dat hij aan de telefoon zit? Heb ik coronaregels gemist ofzo?

Nog even enige context betreffende Marjan. Marjan is met pensioen, is met haar man in een kinderrijke buurt komen wonen, heeft haar kippen en haan(!) meegenomen, en besloot een vijver met brulkikkers in haar tuin aan te leggen. Sinds 4 jaar wekt de haan onze buurt elke dag rond 7 uur fijntjes. Veel ouders van jonge kinderen eraan herinnerend hoe gebroken de nacht was na het wakker liggen van niet alleen hun kinderen maar ook de brulkikkers. Die blijken vooral ’s nachts de liefde aan elkaar te verklaren.
Meerdere malen is Marjan door de buurt verzocht de haan te muilkorven en de brulkikkers te verhuizen. Het mocht niet baten, ‘instandhouding van het ecosysteem’ noemt ze het geloof ik…

Afijn, Marjan was nu echt te ver gegaan vertelde mijn lichaam en geest me. Geen “ach, laat ze maar” meer. Geen “ze hebben nooit kinderen gehad en snappen het niet, komt wel goed” meer. Geen “laten we de harmonie in de buurt maar bewaren” meer.

Ik bevond mijzelf ineens bij haar hekje van haar achtertuin. Ik ging niet naar binnen, “dat doe je niet ongevraagd” dacht ik nog. In de minuten die volgde kwam mijn toch jarenlange frustratie er enigszins uit. Ik moet toegeven dat ik op niet mis te verstane wijze haar duidelijk probeerde te maken dat ze nu echt te ver was gegaan. Ik gaf haar geen kans te reageren, ze sputterde nog wat na maar ze leek de boodschap eindelijk te begrijpen, ook over de haan en de brulkikkers… dacht ik.

Terug in mijn woonkamer, dat voelde lekker. Of was ik te ver gegaan? Bliep bliep, een appje van de andere buurvrouw. Ze had het vanuit haar badkamer aanschouwd en complimenteerde me met de aanpak. “Nee, vond je niet dat ik misschien te direct was?”. “Nee, goed gedaan buurman. Soms is zo’n aanpak nodig om de boodschap over te krijgen”, zei ze. Goh, dat voelde toch lekker. Uiteindelijk is Marjan ook maar Marjan.

Marjan is er nooit op terug gekomen. In de dagen erna zwaaide ze vriendelijk naar me, alsof er niets gebeurd was. Ik bel gewoon in mijn tuin, niks aan de hand. Maar ik loop ook vaker het parkje in om te bellen. Dat heeft Marjan dan wel weer voor elkaar. Thuiswerken is nog steeds fijn, zo af en toe.