Ben ik een avatar of hologram?

Vandaag is het 1 mei. Exact een maand geleden op 1 april ben ik gestart als interim onderwijsmanager bij de opleiding Fysiotherapie aan het Instituut voor Gezondheidskunde van de Hogeschool Rotterdam. Althans dat staat in mijn opdracht.

Sinds 17 maart werk ik vanuit thuis en heb vanuit mijn thuiswerkplek mijn vorige opdracht bij de opleiding Ergotherapie afgerond. Mijn start en het vervolg tot nu toe is dus online. Een vreemde gewaarwording om een pittige interim opdracht met een groot team van ruim 60 collega’s te starten vanaf je laptop. Ik ben maar begonnen om mezelf voor te stellen aan het team middels een email met daarin de uitnodiging verder individueel kennis te maken.

Inmiddels heb ik om en nabij het halve team gesproken via Teams. Verrassend goed hoe dat tot nu toe gaat en erg prettig elkaar in ieder geval in de ogen te kunnen kijken en een gezicht bij een naam te hebben. En dat geldt natuurlijk voor de collega’s evengoed. Veel tijd hiervoor is er echter niet. De trein raast voort. Het online onderwijs wordt ontwikkeld en aangeboden, het loopt goed.

Onvoorstelbaar hoe snel iedereen zich dit eigen heeft gemaakt en hoe men elkaar weet te vinden. Twee keer per week overleg ik met de jaarcoördinatoren, drie keer per week met het MT. Het zijn korte vergaderingen in Teams maar voor mij essentieel om feeling te krijgen met die razende trein, en te kunnen meesturen, bijsturen en aansturen.

Scenario’s worden uitgedacht en uitgewerkt, kunnen we nog voor de zomervakantie fysiek onderwijs opstarten? Zoals vaardigheidsonderwijs wat zeer essentieel is voor een opleiding fysiotherapie. Wanneer dan en hoe dan? En wat als de stages in de fysiotherapiepraktijken weer mogen opstarten wat elk moment kan gebeuren? Alles om studievertraging voor de studenten zoveel mogelijk te voorkomen.

Deze ultieme doelstelling heeft dit team voor ogen en werkt hier keihard voor wat alle respect verdient. We weten inmiddels hoe mentaal en fysiek inspannend het online werken is en hoe zeer men elkaar mist. Elkaar ontmoeten, een hand op een schouder of gewoon even koffie drinken met z’n achten.

Natuurlijk, er zijn spontane borrels en beweegspelletjes via Teams, laat dat maar aan de fysio’s over. Zo maken we er wat van en daar mag ik onderdeel van zijn. En dat terwijl niemand mij verder fysiek ontmoet heeft. En als dit alles zo blijft tot de zomervakantie dan is de conclusie dat ik waarschijnlijk de eerste online interimmanager ben die op afstand een opdracht heeft overgedragen aan zijn opvolger, de nieuwe vaste onderwijsmanager die deze zomer start.

Men zou zich zomaar kunnen afvragen op ik werkelijk wel besta? Misschien ben ik wel een soort avatar of een hologram die hopelijk de goede dingen doet en zegt op het juiste moment. Ik hoop van ganser harte dat ik alsnog de mogelijkheid krijg het tegendeel te bewijzen in realtime maar mocht dit niet zo zijn dan ben ik een zeer bijzondere ervaring rijker.