Onze 5 vragen aan… Kim Teunis, HR directeur bij Enexis

Kim Teunis, HR directeur bij Enexis en moeder van vier kinderen 

“Twee van mezelf en twee van mijn man, René. We zijn een samengesteld gezin en dat is super gezellig.” Wonend in het buitengebied van Driebergen voelt het eigenlijk altijd als vakantie. Na een studie Sociale Wetenschappen in Utrecht heeft ze de organisatiekant gekozen. Vanuit daar was de stap naar HR snel gemaakt. Eerst met een traineeship bij KPN, waarin ze losse opdrachten deed en allerlei opleidingen volgde. Ze startte als recruiter, toen HR adviseur, et voilà: ruim 25 jaar en vele HR rollen later staat ze nu aan het HR roer bij Enexis.

Wandelen, tuinieren, een boek lezen, met vriendinnen afspreken en heerlijk kokkerellen

Dat laatste dan vooral in het weekend; door de weeks is het vaak simpel en snel. Met een fulltime baan en een groot gezin, doet niet iedereen haar dit na. “Ik werk fulltime, maar ook vaak in de avonden en op zondag. Op het moment dat je energie krijgt van je werk, is dat helemaal niet erg. Ik vind het leuk en er is genoeg te doen. ”

Respectvol samenwerken, vrijheid en een eigen visie

Dat is voor Kim belangrijk. “Ik ben een boogschutter en vrijheid schijnt in mijn sterrenbeeld te staan.” Kim vindt het belangrijk om haar eigen oordeel te hebben en haar eigen visie te vormen. “Je kunt soms heel snel meegaan in wat de rest van de groep roept en ik probeer dan te denken: wat vind ik er zelf van?”  Al heeft dat ook een keerzijde, want hulp vragen is niet haar sterkste kant.

Haar positie als HR directeur

Iets wat in haar rol als HR directeur soms een uitdaging is. “Je moet de mensen wel met je mee krijgen, dus het is belangrijk dat je goed luistert naar de organisatie: wat heeft de organisatie nodig en hoe betrek je hen erbij?” Kim werkt nu 1,5 jaar bij Enexis. Er is niet één woord dat omschrijft hoe ze het ervaart: leuk, dynamisch, heel uitdagend en ook best wel eens een beetje taai. “Ik vind het een hele mooie organisatie en ik vind de rol heel erg leuk.” Als HR directeur bij Enexis draagt Kim de brede verantwoordelijkheid voor allerlei verschillende aspecten. “Enexis is volop in het nieuws en heeft een prachtige maatschappelijke opdracht: de energietransitie voor elkaar krijgen. En daar hebben we heel veel in te doen.”  

Energietransitie

En eigenlijk is het grappig (toeval of niet?) dat Kim altijd gewerkt heeft bij bedrijven waar iedereen het in de negatieve zin over heeft op feestjes. “Bij KPN ging het over de voicemail die toen betaald werd. Bij Rabobank; tja, daar heeft iedereen een mening over. En nu hebben we het over het tempo van de netbeheerder.” De maatschappelijke druk is hoog en de negativiteit maakt het soms lastig voor de medewerkers binnen Enexis. “We moeten enorm veranderen en Enexis is een bedrijf dat al meer dan 100 jaar bestaat. We zijn altijd gewend geweest om ‘simpelweg’ op het net te passen en brandjes te blussen, te fixen op het moment dat er storingen zijn. Nu wordt van ons gevraagd om veel creatiever te zijn en nieuwe producten te ontwikkelen. Het vraagt iets anders.” Een hele mooie opdracht om vanuit HR aan te mogen bijdragen, maar hoe help je mensen en de organisatie om die stappen te maken?

Lange adem

“Toen ik begon aan deze opdracht, heb ik heel bewust gedacht – want ik ben best ongeduldig van aard: ik ga eerst eens goed kijken, luisteren en praten. Vooral het eerste half jaar.” Kim is vervolgens begonnen met haar eigen HR organisatie te veranderen. “Het is echt nodig om meer vanuit de business te gaan werken en niet vanuit ‘wat wij als HR denken dat het beste is voor de organisatie’. En ook veel multifunctioneler te gaan samenwerken, dus niet in de eigen silo van jouw afdeling. En strakker te sturen op resultaat en op basis van feiten, dus daar zijn we nu volop mee bezig.”

Visie op HR

Kim gelooft dat het kan: het menselijke combineren met het zakelijke. Dat is ook haar koers bij Enexis.  “Je verder ontwikkelen in het vak, dat staat voor mij bovenaan. Ik denk dat wij een prachtig mooi bedrijf zijn waar ontwikkeling centraal staat. We zijn ook een bedrijf waar de mens heel belangrijk is. We hebben een fijne cultuur van samenwerken. En dat zijn aspecten die ik graag wil behouden. Als organisatie hebben we ook wat te doen in een stukje snelheid, realisatiekracht en soms ook verzakelijking. En ik zou die twee dingen heel graag combineren.”  

“Toen ik bij KPN ging werken was KPN net zelfstandig. Van een overheidsbedrijf, moest dat een commerciële club worden. Bij Rabobank heb ik hetzelfde meegemaakt. Toen ik daar kwam werken, had je nog eigen Rabobank kantoren die volledig hun eigen bankvergunning hadden, alles deden ze zelf. Dat is inmiddels ook veel zakelijker. Ik heb voorbeelden gezien en ervaren waar het kan. Maar het heeft een lange adem nodig en je moet het vanuit verschillende invalshoeken doen. Je kunt niet alleen zeggen ‘we gaan iets doen op het gebied van cultuur’. Nee, je zult het verhaal heel helder moeten hebben. Waarom hebben we die verandering te maken? Je zult als leider het voorbeeld moeten geven; mensen moeten helpen om zich te ontwikkelen. Met goede programma’s zodat mensen ook echt die stap kunnen zetten. Je zult ook iets moeten doen op leiderschap. Hoe stuur je op resultaten? Wanneer ben je tevreden en wat is dan een goed resultaat? Ik geloof echt dat je vanuit verschillende assen dingen te doen hebt om het succesvol te krijgen.”

Kennisdeling binnen de branche

“Ook binnen de branche zoeken we elkaar regelmatig op. Ik heb toevallig deze week nog met de HR directeur van Stedin en de HR directeur van Alliander gezeten. We zitten nou eenmaal in dezelfde thematiek en we lijken als organisaties veel op elkaar. Natuurlijk met nuanceverschillen, maar het is heel fijn om van elkaar te leren.” En ondanks dat ze niet alles met elkaar kunnen en mogen delen, is het fijn om af en toe ‘met de benen op tafel’ te sparren.

Trots

''Ik ben echt wel een workaholic en ik vind werk heel belangrijk. Het is een stukje zelfontplooiing, ik krijg er energie van. Maar ‘in the end’ gaat het om de mensen om je heen. Het is super cliché, maar waar. Ik ben zo trots op alle vier de kinderen die allemaal hun eigen pad kiezen. Hele andere paden. Als ik zie hoe ze in het leven staan en hoe ze met andere mensen omgaan, dan ben ik heel trots. Het positieve kijken naar de wereld en de wereld ontdekken; dat heb ik ze wel meegegeven. En dat doe ik ook met mijn team op het werk: ik geef veel vrijheid. Ik probeer altijd heel duidelijk te zijn in de opdracht die ik meegeef, maar daarbinnen wil ik mensen ruimte geven om hun eigen keuzes te maken en hun eigen plan te trekken. Ik hou het natuurlijk wel in de gaten en uiteraard kijk ik naar de resultaten. En als het nodig is, ben ik er.  Dan gaan we samen zitten, ga ik meehelpen en meedenken.” Net als met haar kinderen. Want - zoals Kim het zelf mooi verwoordt - was ze zo’n moeder die af en toe te laat op het schoolplein stond om haar kinderen op te halen. Maar op de momenten die ertoe deden, was ze er. “Ik denk dat ze me wel een leuke moeder vinden. Ik ben in januari twee weken met mijn zoon Max naar Cuba geweest. Hij had een tussenjaar en ik vroeg hem of hij het leuk zou vinden om met zijn ‘oude moeder’ op vakantie te gaan? Dat wilde hij wel. We zijn gaan backpacken en het was fantastisch. Het mooiste was – dat doen we altijd aan het eind – het antwoord op de vraag ‘wat was je top 3 van de vakantie?’ Hij zei: ‘mam, ik vond het gewoon heel gezellig met jou. We hebben zo’n lol gehad; zo gegiecheld samen.’” En precies dat is wat ertoe doet in het leven. Het plezier, de lol, het respectvol met elkaar omgaan en je eigen pad bewandelen. Dat geeft Kim aan de mensen om haar heen. Zowel in werk als privé.