“Wees niet bang om zekerheden op te geven, want uiteindelijk zijn ook die maar een illusie.”

Een gesprek over zeilen, alhoewel: de metafoor van een zeilboot. Een zeilboot, je eigen zeilboot, waar je alles hebt wat je meeneemt in het leven. Wat je hebt geleerd en wat je kan. Als het goed voelt, leg je aan in een haven - waar je van alles kunt beleven. Voelt het niet goed? Dan stap je weer op je bootje en vaar je verder. Door relevant te blijven, te investeren in je vakmanschap en je motivatie, is er altijd wel ergens een plek in een haven, of een mooi eiland, of een interessante baai, waar jij je leven weer kunt verrijken. Oftewel: het ultieme gevoel van vrijheid, onafhankelijkheid en autonomie.

Geboren in Friesland, opgegroeid in de polder in Lelystad en gestudeerd in Nijmegen; toen nog Personeel en Organisatieontwikkeling. Hilde is er na 46 jaar eindelijk achter gekomen "wat ze eigenlijk wil", namelijk: dat ze juist díe vraag heeft losgelaten. Ze doet wat ze leuk vindt, ze gedijt in verschillende omgevingen en ze is geen specialist; ze vindt gewoon veel verschillende dingen leuk. 

Studententijd. Ik heb een hele leuke studietijd gehad en was – van een studentenhuis met acht meiden - de eerste die klaar was met de studie. Toen begon het echte leven. Ik heb lang gezocht naar: wat is nu mijn richting? Waarom ben ik hier? Wat moet ik kiezen? Dat kwam ook omdat ik op school altijd goed mee kon komen. Het was niet zo dat ik het ene niet kon en het andere wel, dus dat het logisch was dat ik een bepaalde kant op ging. 

Eerste baan. Ik ben uiteindelijk bij PostNL (PTT Post) begonnen omdat ik de dynamiek van een operationeel bedrijf leuk vond. Ik nam deel aan een soort algemeen management development programma. En het mooie? Ik hoefde niet te kiezen! Dat paste wel bij me. Vanuit daar ben ik verder gegroeid. Ik heb veel verschillende rollen gehad en ben altijd met verandermanagement bezig geweest. Na zeven jaar stond ik in de grote groene toren aan de A12 uit te kijken over de Utrechtse baan en ik dacht: nee, dit kan het niet zijn. Dat was ook een beetje de ‘seven year itch’. Ik stond weer op het punt, wat wil ik nu eigenlijk?

Prikken op de landkaart. We woonden op dat moment in Leiden en ik wist dat ik daar niet wilde blijven. Mijn man - we waren toen nog niet getrouwd - werkte in Sassenheim en is in Deventer gaan werken. Ik wilde graag meer ruimte om me heen en weg uit de Randstad. Toen hebben we de landkaart erbij gepakt en een lijn getrokken tussen Deventer en Den Haag, waar ik toen werkte. En tada: we kwamen uit in Amersfoort. Snel daarna ben ik bij KPN terecht gekomen als projectmanager. Een rol waarin ik van alles kon; weer hoefde ik niet te kiezen en kon ik juist lekker breed bezig zijn. Toch miste ik al snel de inhoud en ben ik binnen KPN op zoek gegaan naar iets wat beter paste: een lijn rol in de technische hoek van KPN. In drie maanden tijd ben ik verhuisd naar Amersfoort, bij KPN gestart en getrouwd. Al die life events, en ik was nog net geen 30.

Lijnmanagement en HR. Ik heb bijna 10 jaar bij KPN gewerkt. Op een gegeven moment dacht ik, als ik ooit nog iets met die HR achtergrond wil, dan moet ik niet eindeloos in de lijn blijven. Ik werd verantwoordelijk voor leiderschapsontwikkeling bij de KPN Academy. Het was heel leuk om die twee werelden (lijnmanagement en HR) bij elkaar te brengen. Als ‘HR persoon’ is het fijn om ook aan de andere kant van de tafel gezeten te hebben. Om te weten hoe het is om 24 ‘middelbare mannen’ te beoordelen die daar helemaal niet op zitten te wachten. Dat je weet in wat voor squeeze je af en toe zit als middlemanager. 

Nieuwe uitdagingen. Toch ben ik altijd vrij snel weer op zoek naar iets nieuws. Als het te lang kabbelt... dan gaat het kriebelen: “Okay, what’s next? Been there, done that!” We hadden inmiddels twee kinderen en het forenzen werd pittig. Mijn man had toen een baan in Brussel en met een peuter en een kleuter stond ik er door de weeks alleen voor, als een soort parttime single mom. Toen het hoofdkantoor van KPN ging verhuizen naar R’dam, heb ik mijn baan opgezegd. Met de behoefte aan een paar maanden niks bedacht ik een soort vier-fasen model: de eerste fase was mijn huidige baan afronden, de tweede fase was Niks Doen, de derde fase was oriënteren wat ik dan zou willen en de vierde fase was daadwerkelijk solliciteren. Dat schepte voor mijzelf en voor mijn omgeving duidelijkheid. ‘In welke fase zit je?’ Fase 2… fase 2. Dus ik doe nog niks.” Ik had er overigens geen tijd aan gehangen. Ik was moe van hard werken en het leven met twee jonge kinderen. Achteraf denk ik wel eens, had ik misschien wat minder moeten gaan werken? Of even moeten zeggen - in het geheel der dingen - wat is nou de goede balans voor mezelf? Maar op de een of andere manier kwam dat toen niet in me op. 

De belangrijkste les. De belangrijkste les was toch wel, dat als je iets voelt, dat je het moet doen. Dat je niet bang moet zijn om zekerheden op te geven, want uiteindelijk zijn ook die maar een illusie. Qua werk heeft het me een gevoel van onafhankelijkheid gegeven. Toen mijn werkgever ging verhuizen naar R’dam raakte het me in mijn autonomie: “ik bepaal waar ik werk en dat jullie gaan verhuizen hoeft niet te betekenen dat ik mee ga”. Dat was een fijn gevoel, er ging een soort lampje aan. En dat gevoel ben ik niet meer kwijtgeraakt. 

HR Talents. Ik kende HR Talents (toen nog Giraffe HR) al wat langer via een oud-collega. Toen ik inmiddels weer twee jaar ergens aan het werk was, vroeg ik na een presentatie in het MT: kan ik nog iets voor jullie betekenen? Toen het antwoord was: "Een kopje thee zou lekker zijn", besloot ik ter plekke om hier niet langer m’n tijd aan te besteden. Het was tijd om verder te gaan. Ik heb een berichtje naar één van de Business Managers van HR Talents gestuurd en toen ging het snel. Ik vind het fijn om onderdeel van een geheel te zijn. Om collega’s te hebben en te kunnen sparren met iemand. Elkaar te inspireren en kennis op te doen. 

Ruimte. Wat voor mij echt belangrijk is, is misschien een beetje abstract: ruimte. Ik voel me heel prettig als ik de ruimte heb om dingen te kunnen doen waarvan ik denk dat ze goed zijn. Ik heb ook moeite als dat er niet is. Als ik me ingeperkt voel. Maar ook buiten, ik hou van de bergen, de polder, ik hou van ver weg kunnen kijken. Zeilen, wintersport. Elk jaar weer geniet ik van het uitzicht in de bergen van Zwitserland. Dus het gaat om ruimte: zowel ruimte in de fysieke zin van het woord als het gevoel dat er ruimte is. En ik zie dat ook in werk. Ik vind werken heel belangrijk, maar ik heb ook een bepaalde afstand. Uiteindelijk is werk ‘slechts’ een zakelijke overeenkomst die je met elkaar aan gaat. Dat klinkt misschien raar, maar ik vind dat juist een positief gevoel, omdat het daarmee ook niet heel persoonlijk wordt. Een voorbeeld, ik zat laatst bij een overleg met o.a. iemand van de Raad van Bestuur en er werd gezegd: “wat doet zij hier aan tafel?” Iedereen vond het heel ongemakkelijk, maar ik dacht: “ja, hee, dit gaat niet over mij als persoon.” Ik vat het niet meer persoonlijk op, vereenzelvig me niet meer zo met werk. Dat is wel een proces geweest hoor, wat jaren ook anders was. Ik sluit altijd wel makkelijk overal aan, maar van binnen is er een kern van onafhankelijkheid.

Een interimmer: product of mens. Ik heb niet altijd als interimmer willen werken, omdat ik het idee had dat ik me ergens mee verbonden wilde voelen. Het is in de loop der jaren ontstaan. Inmiddels ben ik meer overtuigd van mijn eigen vakmanschap als HR professional. Ik heb best een tijdje gedacht, wat heb ik nou te brengen? Dat heeft me wel tegengehouden om te gaan interimmen. Dan sta je er helemaal alleen voor, je bent een soort product en dan moet je het waar gaan maken, dacht ik. Dat had ik in het begin bij HR Talents ook. Ben je als interimmer nou een product of ben je een mens? Je moet het uurtarief wel waarmaken. Toen zei een collega: ja maar Hilde, ik doe gewoon heel radicaal alsof ik één van hen ben, totdat ik daar niet meer ben en dan ben ik ergens anders weer één van hen. Ik heb daarin geleerd dat ik veel ontspannener mezelf kan zijn. En dat ik dan ook veel makkelijker in verbinding sta met anderen.

Dromen. Waar ik van droom? Tja… ik heb losgelaten dat ik daar een antwoord op moeten vinden. Mijn thema was altijd ‘ik weet niet wat ik wil’ en ‘de dingen overkomen mij’. Ooit heeft iemand eens tegen mij heeft gezegd ‘realiseer je je wel dat de dingen jou overkomen door de dingen die je daarvoor zelf hebt gedaan? Het is geen toeval dat iemand zegt, ik zoek nog iemand en ik dacht aan jou.’ Inmiddels weet ik dat, dat is mijn manier. Ik doe wat ik leuk vind, ik gedij in verschillende omgevingen, ik ben geen specialist, ik vind gewoon veel verschillende dingen leuk. Dat vind ik ook het leuke aan HR: je zit aan tafel bij MT’s, bij de business, je bent met teamontwikkeling bezig, met individuele casuïstiek. En overal neem je jezelf weer mee. Het is een fijne ontdekking, dat het dan ook wel lukt. 

Laatste boodschap. Heb vertrouwen in je eigen kwaliteiten en wat je te brengen hebt. En neem je eigen verantwoordelijkheid dat je bootje gevuld blijft met iets interessants voor een volgende haven. Want dat geeft je uiteindelijk de vrijheid om zelf aan het roer te staan. Ik zou het heel mooi vinden als mensen dat gevoel hebben, want dan is het leven gewoon leuker. Als je zorgt dat je relevant blijft en investeert in je vakmanschap en je motivatie, dan is er altijd wel weer ergens een plekje in een haven voor jouw zeilboot.