“Als je blij kunt zijn met je eigen pad, is de mening van een ander minder belangrijk”

Een gesprek over stappen zetten, “het gewoon doen”. En het aangaan van dat wat best spannend is: zelfontwikkeling. Maar ook over het inzicht dat bewijsdrang ervoor kan zorgen dat je constant het beste uit jezelf wilt halen, met het tegengestelde effect dat het ontvangen van feedback dan soms best lastig kan zijn.

Opgegroeid in Bodegraven, verhuisd naar Utrecht voor zijn studie en nog altijd regelmatig in zijn oude dorp voor zijn sport: waterpolo. Jos werkt sinds juni 2021 voor HR Talents en heeft een constant streven om stappen te zetten.

Ontwikkelen in een snelkookpan. Ik heb heel bewust voor het interimmen gekozen. Ik wilde in een snelkookpan komen qua ontwikkeling en ik vind HR gewoon heel interessant. Ik denk dat je er op deze manier – door te interimmen - op een hele snelle en concrete manier achter kunt komen waar je goed in bent, wat je leuk vindt en waar je energie van krijgt. Maar ook wat je niet leuk vindt, want dat weet je pas als je het ervaart.

Emotionele bewustwording. Ik heb HR Talents gevonden op internet. Letterlijk door te zoeken op ‘expert’ en ‘HR projecten’. Het mooie is dat ik destijds heb gesolliciteerd maar het niet ben geworden. We hadden een heel open en eerlijk gesprek. De vraag die ik toen kreeg, was: wie is Jos eigenlijk? En het verbaasde me hoe slecht ik antwoord kon geven op die vraag. Dat zette me aan het denken: Wat wilde ik? Wat kon ik? Het was heel waardevol, maar ook confronterend. Ik ben gaan werken bij een andere organisatie en me gaan richten op HR projecten. Toen kwam corona. Ik zat daar steeds minder op mijn plek en precies op dat moment kreeg ik een berichtje van een Business Manager van HR Talents. Alsof ze het voelde. Ze vroeg hoe het ging en ik dacht: “heb je even?” Een week later zat ik met een kop koffie in m’n hand op kantoor bij expert. En de dag erna zat de aanbieding al in mijn mailbox. Zo snel kan het gaan.

Ontdekkingsreis naar zichzelf. Ik kan niet volledig reproduceren wat er in het sollicitatiegesprek is gezegd, maar ik weet wel dat ik destijds dacht: hé, deze organisatie en deze mensen passen zo goed bij wat ik zoek en wil, en misschien zelfs wel nodig heb. Daar wilde ik onderdeel van zijn. En ja, het was spannend, want ik ging in zee met een club die echt iets bij me teweeg had gebracht. Maar het voelde goed. Het moest gewoon zo zijn. En dat terwijl ik een echte denker ben. Ik rationaliseer veel. Na bijna twee jaar kan ik zeggen dat ik bij expert vooral luchtigheid ervaar en de mogelijkheid om ‘los te laten’. Tijdens trainingen en intervisie probeer ik bewuster te voelen en te ‘zijn’, simpelweg door te vertragen en soms letterlijk stil te staan. Er valt daarin nog zoveel te leren en ontdekken.

Gezonde bewijsdrang. Ik pas me gemakkelijk aan aan omgevingen en mensen. Met mijn valkuil: het ontvangen van feedback. Ik hoop altijd dat ik dingen van meet af aan goed doe. Vroeger, als dat niet zo was, dan raakte ik daar gefrustreerd over. Richting mezelf, maar ook naar de ander. Dan dacht ik ‘hoe zou de ander mij zien?’. Dat heb ik in de afgelopen jaren steeds meer los kunnen laten. Het is niet altijd nodig om daarover na te denken. Ergens heeft het in mijn werk nu ook iets goeds. Ik wil mijn opdrachtgever graag tevredenstellen, want ze betalen me niet voor niets. Dus ik streef ernaar dat een opdrachtgever van begin af aan blij is en ik binnen afzienbare tijd alles onder de knie heb. Als dat niet zo is, of voor mijn gevoel niet, dan kan ik daarvan balen. Terwijl het eigenlijk niet altijd kan of hoeft. Ik wil het gewoon graag goed doen. Heb ik die bewijsdrang van vroeger uit? Ja, misschien wel. Ik heb een tijd de drang gehad om mijn ouders tevreden te houden. Ik weet niet of dat komt omdat ik enig kind ben of niet. Ik weet wel dat zij zich altijd hebben ingezet voor mij. Met sporten bijvoorbeeld. Ik kon goed zwemmen en waterpolo ’en, dus ze hebben half Nederland door gecrost, week in week uit.

Van waarde zijn. In die bewijsdrang zit ook iets over dat ik het belangrijk vind om van waarde te zijn voor een organisatie, bij een opdrachtgever. Dat ze echt iets aan me hebben. Als interimmer kan ik daarin veel betekenen. Ik doe elke dag wel weer iets anders, iets nieuws en ontwikkel mezelf constant. Ik vind het fijn dat ik kan bijdragen aan het welzijn of plezier van anderen, dat ze het naar hun zin hebben. Als ik weet dat dat zo is, ben ik zelf ook gelukkig.

Zijn toekomst. Ik heb mijn vriendin leren kennen tijdens mijn studie. Ik werkte als barman in Café de Stadsgenoot in Utrecht. Dat was de stamkroeg van de studievereniging. Toen we elkaar leerden kennen, zat zij aan het begin van haar studententijd. Die heb ik haar een beetje afgepakt, zegt ze dan met een glimlach. ‘Dat is je eigen schuld’ is mijn reactie. Toch gedraagt zij zich soms nog wel ouder dan ik; ze is enorm volwassen. Zij is nu 25 en ik 30. We wisten al vrij snel van elkaar; kinderen, koopwoning, goede baan, goed leven; daar gaan we voor. Mijn ouders hadden het niet heel breed vroeger. En ik heb mezelf voorgehouden om voor mijn kinderen alles te kunnen doen of kopen wat ik vroeger misschien ook wel had willen hebben.

Trots. Maakt mij dat dan materialistisch? Ik weet niet of ik materialistisch ben, maar ik vind het wel fijn om me niet druk te hoeven maken over dingen. We gaan nu minimaal één keer per jaar op vakantie; dat heb ik als kind echt niet altijd gehad. Ik ben dus zeker trots op waar ik nu sta. En het kan altijd beter, meer. Ook dat gevoel kan ik gelukkig steeds meer loslaten omdat ik echt heel tevreden ben met waar ik nu sta. Dus, wanneer is ‘goed’ goed genoeg? Misschien nu wel. Ik ben kortgeleden overgegaan op het midlancen. Dat vond ik spannend, nog steeds trouwens. Omdat de overstap zo recent is, kan ik nog weinig zeggen over wat het met me doet. Ik weet al wel dat het weer een mooie stap is in mijn ontwikkeling.